als de stilte eindelijk onze oren bereikt
mijmeren wij over de zon die binnensloop het
verandahek beroerde ons zebrabenen streepten terwijl
de wollen draad zachtjes achtjes draaiden
het wiegende ritme polsend
de kluwen koolde onder je handen ogen
vlogen de bewogen beweging
met het einde van de draad tikte je
kabels in truien groeiden sokken
schoenmaten… moeder is dood
losse flodders schieten zenuwachtig de
lach duwen het lauwe lijf de zijkamer in
de kaarsenvlammen likken nat
king cole boven de trommel kruimelen wij
pennywafels met tranen
ogen schotelen zodat tongriemen zwijgen
als de stilte eindelijk onze oren bereikt…
de nestelende kluwen alweer jaren stof
vergaren pakken kwade tongen de draad op
vertellen over fopduiken
en breien het kwaad een broddellap
tellen de ontelbare steken die je liet vallen