Als ik niks meer kon zeggen
En overmand werd door verdriet
Dan sloot ik mijn ogen
Dat iemand dit zag, wilde ik niet
Zo kon ik overleven
Hield ik mezelf op de been
Maar ik voelde me zo vaak
Verloren, verschrikkelijk eenzaam
En alleen
Soms waren mijn gedachtes
zo donker
Als een nacht zonder de maan
En was ik zo vreselijk bang
Dat je bij me weg zou gaan
Ik wilde niet worden zoals mijn moeder
Manisch en gek in haar hoofd
Dan zou ik mijn gezin verlaten
Want dat had ik mezelf beloofd
Maar hoe moet je delen
Als je dat nooit hebt geleerd
En de angst te worden verlaten, en nooit goed genoeg
De koning is die regeert
Een KOPP kind heeft levenslang
Nare herinneringen staan gegrift in mijn geheugen
En de vraag: hoe is het met je?
Oh goed hoor...
Heb ik vaak beantwoord
Met die leugen