Ik kwam hier vaker langs
Snel stromend in de lente
Dan stond het grote witte huis met de voeten in het water
Kabbelend in de nazomer
Verliefde tieners zoenend aan de waterlijn
Geen oog voor mij
Vrolijke en verveelde kinderen
Die flessen met daarin een boodschap voor niemand naar mij gooiden
Hun hoop zonder kracht dreef met mij mee naar de zee
Daar duurde het soms een eeuw voordat ik weer op mocht stijgen
En dreef hoog door de lucht boven de aarde
Soms viel ik neer op gebergten in verre landen
En voelde mij als versteend
Ik ben een druppel met een hoge mate van ongeduld
Vastzitten in een gletsjer is niets voor mij
Maar geduld is een schone zaak
Soms viel ik neer als regen
Op Europa
En kwam dan weer langs het grote witte huis aan de IJssel
Dit jaar was het grote witte huis verdwenen
Ik zal zeker terugkomen
Ik ben de druppel
© Peter Mabelus, 2018