Ik had hen nog gezegd: het zal ervan komen.
Ik zou hen nog zeggen: het komt er ooit van.
Omdat ik wat te zeggen heb
kwamen zij in drommen, als schapen
die zich laven aan de blik
van de herder op het landschap
die speelt met de knoppen
van hun regelbare gewoontes,
die zich verveelt met de leegheid
van hun herkauwbare dagen.
Ik had hen nochtans gezegd
niet te hopen op een mirakel.
Omdat de boodschap lichter
verteerbaar is dan de werkelijkheid,
verlieten zij zich op mij,
geduldig wachtend op het teken
dat hen zou verlossen
van hun verstrekkende apathie.
Velen staan hier al jaren,
staan al jaren aan mijn sterfbed.
Ik had hen nog zo gezegd
dat het lang kon duren.
© Erwin Evens, 2020