ze staat daar maar
herkent ze me?
van al die keren dat ik haar niet wat gaf
en ik mijn schuldgevoel tot zwijgen bracht
door mijn geld te besteden
aan nog een broodje
want brood stilt mijn honger
en niet de hare…
ze staat daar maar
als ze ’s avonds weggaat
zie je haar contouren op de muur
een schilderij dat je na jaren weghaalt
zo wit was het toen je begon
wordt ooit haar naam genoemd?
ze komt en gaat
en staat
ze heeft geen muur
voor een schilderij
ze heeft geen huis
haar lach is echt
ook haar geduld
ze wacht
en staat
dan is ze weg…
© Eva Zandbergen, 2019