Ik hoor je niet, ik zie je niet
want geëmailleerd verdriet beroert
mijn oren, ogen en andere ledematen
tot niemand meer dansen kan
op dit drieste monotone lied
Hoog en laag - alle hartecho’s ten spijt
klopt het plaatje niet langer in de maat
Hier lijmen we de voorstad bij elkaar
bouwen nesten van geronnen bloed
zweet en krokodillentranen
Daar weerklinkt haat, afscheid, strijd
als tragisch theater in een abattoir
We heffen de bekers op betere dagen,
drinken ze kwistig leeg en vereren verheugd
zowel de koekjes van eigen deeg
als de romantiek der ledige magen
Leg de hoorn maar neer, de lijnen zijn dood
mijn fiscale aftrekbaarheid kleurt bloedrood.
© Lene Dos, 2018