U bent hier

Zwartkijker

Het is weer zo’n dag.
De zon schijnt strak.
Jij kijkt naar de grond.
Het asfalt, dat is zwart.

Op de markt vol mensen,
Alle kleuren, alle talen,
Alle smaken, die zij smullen,
Maar het asfalt, dat is zwart.

Je kijkt steeds maar naar beneden,
In de diepte van je hoofd,
Zie je enkel de ravijnen
Als scheuren in de grond.

Je botst op een meneer.
Hij liep je in de weg.
Opgedonderd, uitkijken.
Ik loop hier morgen weer.

© Gerrit Buijs, 2020