Misschien weet jij wel niets en ik zomaar alles.
Misschien weegt respons op jouw ledige vragen
te zwaar in mijn hoofd om te willen dragen;
als het soort vrijheid in een dorp dat volledig omwalt is.
Misschien weet jij wel alles en ik zomaar niets.
Al weet ik oprecht dat, wanneer ik dit schrijf,
het leven verdwaalt, daar jij ginder blijft
in je dorp, in je vrijheid, in je business-seats
van een ander soort leven, een ander bestaan,
waar Voelen niets voorstelt en Weten vooreerst
komt. Waar Liefde normaal is en volkomen beheerst
wordt door zomaar twee mensen op een veilige baan.
Ik zal mezelf keilen op keien, op kiezels,
Mijn vingers ontvangen, en reiken, als griezels.
© Nic Selpt, 2017