De zoete geur van de lentedagen.
Een gemaaide geruststelling terug naar herinneringen
die luchtig zijn en licht.
Het groeit deze dagen.
Licht komt langer en blijft meer hangen.
Het trekt je eerder uit bed maar later dan je erg vindt
terwijl de deken van je afglijdt, maar in je onderbroek is het aangenaam.
De warme dagen mengen zich met nachten,
waarin de tijd langer lijkt om na te denken.
Het blijft een genot.
Samen de herinneringen en verhalen.
Het blijft levend, maar wij trekken door.
Van herinneringen naar mijmeringen
en verhalen worden verlangens,
naar de aanraking zoals toen er dauwdruppels waren
en een warme weemoed,
die verdwijnt zodra je er bent.
Maar nu is het lente
en kleuren vragen de aandacht om even stil te blijven staan.
Alles is als een warme zoetheid.