sommige dagen projecteer ik mezelf
op mezelf en als ik dan een foto maak
vraag ik me af of wat ik zie wel telt als reflectie
kan ik mezelf zien
als mijn ogen dag in dag uit
spiegelingen vangen
van het moderne leven:
telefoon - tablet - laptop
e-reader - de lepel
in mijn havermoutpap
de ramen
van het kantoorgebouw hier tegenover
met mensen starend naar:
telefoon - tablet - laptop
pratend - tegen het apparaat
tikkend - naar dat scherm
dat ons niet werkelijk spiegelt
niet waarachtig taant naar de kern
wie ben ik, door mijn eigen vuile bril gezien
wie ben ik, vraag ik jou, wanneer je tuurt
door jouw m/v/x ogen, scherp gesteld
meewarige stilte duurt, geen antwoord.
met het geluid uit
raak ik het scherm aan,
klik, leg ik de twijfel vast
de verwarring die ik denk te lezen
op mijn gezicht
kan ook wijsheid
kan ook waanzin zijn
ik sluit mijn ogen en spiraal
naar binnen, ben ik dat? Hallo?
zuiver is de blik op mezelf gericht
zegt niemand, ooit
wie zich afvraagt hoe je de lens poetst
kan zelf het antwoord geven
er zijn weliswaar geen filters,
wel sluiers, laag op laag,
de lagen van vitrage
maken ondoorzichtige gips
daar kan je aan krabben
mocht je dat willen, want
hier weerkaatst het licht niet
en laten we wel wezen
dat is wel zo prettig
er is geen glas en
geen solide achtergrond
een gebrek aan fundament
een behoefte toch te schuren
en er komt stof in je ogen
hoewel minder scherp dan glas
maakt het de ruimte
tussen mij en mij
kleiner
dan die al was