U bent hier

Zeelucht

De oude zeemannen
liggen hier begraven,
voorgoed hebben ze
gemeend, op een door
scheepshout afgepaalde
rechte hoek.
Over hun kruinen
vol de wind,
schuin de armen
van de kruisen,
half opgericht
in ruig schuim,
dat hen benard terugvindt
op het klein afhellend veld,
dat de vloed raakt.

Onder elkaar zijn ze
jaren vertrouwd met
stormend gras
en de zweep van
wind die gretig
de halmen aantast.
Het maakt ze niet koud,
vergeten op de voorplecht
van de wind,
een slaap van goed vertrouwen,
een binding die ze nog niet
zijn vergeten,
op de smalle grasree
met aan hun voeten
de dof stommelende zee.

Wit spoken vlagen,
masten, waken in
koude heuvels water,
maar nu niet meer gestoord
door ongeduldig beuken,
striemende regenvlagen
en wolkengevaartes.
Het aanwakkerend gras
houdt koene schippers vast
aan de bruisende grenslijn,
fier dun schuim wandelt
dag en nacht ongestoord
zonder rust over de beschutte
tuin aan de kust.

© Pieter Sierdsma, 2016