Mijn oude hondje met zijn grijs geworden haar.
De sprong de bank op, vroeger als een veer.
Op vele fronten nu niet soepel meer.
Ik weet waar hij wil liggen, leg hem daar.
Klein kopje op het kussen; de oogjes knijpt hij dicht.
Ik aai zijn lijfje keer op keer op keer.
Zijn rug draait mee, bewust op zoek naar méér.
De kleine dingen waarmee ik zijn oude dag verlicht.
Max terroriseert hij en blaffen vindt hij fijn.
Kaasblokjes blijven stelen,
en voor koekpolitie spelen.
En met zijn doffe oogjes kijkt hij nu of er nog worstjes zijn.
Ik aai, zoek pijn, check elk plekje maar.
Wat is de huid hier dun en dit, is dit een bult?
Een naderend einde dat mij met verdriet vervult.
Mijn kleine trouwe vriend, zijn leven bijna klaar.
© MariaSteen, 2017