De kilheid die ik naar buiten droeg werd nooit helemaal begrepen
Mijn woede uitbarstingen zag men als storm in een glas water
Als dirigent van het huishouden en de buitenwereld als geëerd publiek leefde je voor de complimenten en staande ovaties werkte op je als een drugs
Projectie werd mijn harde leermeester iemand moest het boetekleed dragen voor jouw falen
De manier waarop je naar me keek sprak boekdelen Vaak genoeg zag ik mezelf verdrinken in jouw ogen
Mijn waardigheid werd telkens weggewist als een fout op een tentamen, maar als ik dan weer een moment vond om mezelf te herpakken werden de tonen van jouw stem als gebroken glas
Elke splinter van jouw gesproken woorden hebben zich verweven tot grote littekens op mijn huid
Maar nu zie ik ze al een verhaal van een jonge vrouw die het heeft overleeft omdat ze met beide benen wou staan en de kracht vond om weg te gaan