de dood is een soort van weglopen
met je halsband nog om, de chip in je nek
een soort van blijven zoeken, luisteren
wat ik mis
dat je in de auto zat lang voor we vertrokken
bij koffers ging slapen onder de trap
voor wc-deuren zat, dat je wist
wanneer ik thuiskwam
wanneer het ging regenen
waar ik kaas verstopte
waar mijn schoenen stonden
de postbode wees op zijn plek-
tot aan de deur en niet verder
het samen koffie drinken, rennen, varen,
het naar boeien blaffen, vlaggenmasten
nieuwe routes bedenken, speelgoed
verstoppen in de tuin, begraven
voor andere tijden
de weg naar opa kaas
dat jij me zei hoe laat het was, wat
we die dag gingen doen
© Monique Wilmer-Leegwater, 2019