Vanuit de schaduw ziet hij haar.
Hij kent haar en wie zij is geweest.
Ze danst de passen
die hij voor haar schreef,
ze hangt aan de draden
waar hij teder mee speelt en nu
danst zij haar ingetogen dans.
De muziek hangt als bladgoud rond
haar schouders,
ze danst in de straten waar zij alleen leeft,
ze danst met hij die haar komt vragen,
die haar in zijn armen neemt en
als een minnaar neemt hij haar vast,
zijn lippen voelen koud aan
op haar warme huid. Zijn vingers
dragen weemoed maar ze lacht,
terwijl hij zacht haar haren streelt.
© Katrien Vandeginste , 2021