midden in de wei een hek
een vogel vindt een uitzichtpunt
het gras er in aanbidding tegen
als kerk moskee of tempel
een godshuis dat hier grenzen stelt
mijn blik aan haar als bok wil binden
als ezel die zich door de os
laat nemen of omgekeerd o god
het is mij hier nu om het even
de kraai ze paait het gras en maant
het smachtend en het smekend groen
mij corrigerend aan te lijnen
ik loop en kijk er aan voorbij
het dal daar rust mijn ogenblik
een tel het hek lijkt zo verschoven
© Ivo Weterings, 2018