Stad van modder en veegschone kades,
van bruggen en torens, van water en wind.
Het schreeuwen van meeuwen, de wiegende wilgen,
de boten, die aan eenzame mensen voorbij gaan.
Hardvochtige stad, in mijn hart gesloten,
het schaarse licht dartelt over de Maas.
Beton en glas verbergen verleden,
verliefde toeristen maken de plaatjes.
Ruimte, mijn thuis, mijn zwerven, ik wil
mij kennen, het water klotst tegen kades,
de wind waait door mijn spinsels de zee.
Eenzaam anders en bevrijd van veinzen
voel ik mij, tussen verwachten en liefde
volmaakt weemoedig welkom.
© Nanzz, 2019