te voet trek ik voort onder
grijze luchten gaat mijn weg
voortjagende wolken werpen
purperen schaduwen op
verkleurende heuvels
gehuld in lage nevels
van fijne regendruppels
grillig gevormd bosschage
belet het betreden van
aan het oog onttrokken groen
daar schemert een gele poort
toegang gevend tot wat rest
van een eertijds gastvrij huis
met grijsblauw leistenen dak
verloren sta ik in de wilde tuin
tot een ree mij voorgaat naar
een doorgang in een dichte
haag van knisperend blad
over een pad van zacht mos
bereik ik een open plek
waar de goudenregen geurt
gele bloemtrossen lokken
zwermen hommels en bijen
een diepe rust bevangt mij
als ik mij neervlij tussen
ontelbare soorten gras
waarvan het pluizige zaad
zacht over mijn armen aait
een lome slaap voert mij mee
naar velden waar vlinders net
uit de cocon hun vleugels drogen
een fel prikje op mijn wang
doet mij verdwaasd ontwaken
terug in mijn ligstoel
gestoken door een mug
die perfecte plek bestaat
hij echt of slechts in mijn droom
kan ik de weg terug nog vinden
ik knipper met mijn ogen
maar zonder enig effect
wat ik doen moet weet ik wel
ik vertrek te voet direct