angstig ben ik door
de velden gerend
zo hard dat ik licht leek
en ik bijna zou vliegen
over de kuilen en bulten
van aarde en gras
haast was ik de lucht
was ik zelfs mijn eigen
materie ontvlucht
toen ik in het bossende landschap
na de brug, achter de velden
dacht dat ik veilig was
werd ik mijn longen te zwaar
werd ik in het stof van de aarde
als de rotsen bijna
kortstondig mijn intuïtie geweken
voor een honger naar energie
lonkend in 't dauwende gras
geen vreemdsoortig vermoeden
dat mijn rug werd bekeken
mankerend in mijn wezen
de verstoorde harmonie
in de ruis van 't gewas
mijn hoofd niet geheven
niet langer waakzaam gebleven
vergissend dat ik veilig was
© Sabrina van Raat, 2017