Stil verdriet
en rauwe schoonheid
vloeien onverdund in elkaar over
tot een traan die
-zacht-
over m’n wang
naar beneden rolt en
-hard-
uit elkaar spat
in de volle leegte
van het leven
zonder jou.
Woordeloos.
Troosteloos.
Machteloos.
Hopeloos.
Vaderloos.
Broos.
De stilte brengt amper rust
in de dwingende rusteloosheid
die jij achterlaat.
Net nog tastbaar en dichtbij.
En plots onnoemelijk ver weg van mij.
Te traag.
Te snel.
Te licht.
Te zwaar.
Te ver.
Te veel.
Te weinig.
Niet genoeg.
Niet te vatten.
Niet te snappen.
Niet te plaatsen.
Niet te rijmen.
En zo ontzettend veel…
te vroeg.
In alle stilte schreeuw ik het uit.
Binnenin.
Kwetsbaar.
Als een verlicht kind
in de donkere nacht.
Papa.
Hoe moet het nu?
Hoe moet ik nu?
Hoe kan ik nu?
Hoe gaat het nu?
Verder. Zonder jou.
De onwerkelijke werkelijkheid
dringt traag en hard bij mij naar binnen,
waar mijn hart zachtjes verder voor je klopt.
Jij bent een stuk van mij.
Ik ben voor de helft van jou.
Ik neem je mee. Overal.
Ik hou van jou.