Je lach en de vonkeling in je ogen maken me blij,
je aanwezigheid voel ik vaak als 'zij aan zij'.
Het is een diep geworteld gevoel,
niet iedereen weet wat ik daarmee bedoel.
Maar....je bent ver weg,
waar ik je dichtbij zou willen houden.
Ik probeer je uit mijn gevoel en gedachten weg te jagen,
want het kan en mag niet, maar dat kan ik niet verdragen.
Je zegt dat het er is en mag zijn,
maar in onze rollen zit het venijn.
Het blijft oprecht, warm en intens,
echt van mens tot mens.
Toen, nu en later,
het is iets wat is, mag en blijkbaar moet zijn
in deze coronaperiode doet het nog meer pijn.
De afstand is groot,
waar ik je dichtbij zou willen houden.
© Marion, 2022