Twinflame

Er was eens of toch niet?
Jij zal het vergeten en ik me niet meer kunnen herinneren.
Als een vage mist in de nacht die nooit heeft bestaan.
Het zal niet meer zijn dan een herinnering van een zoete droom,
En je jezelf afvraagt heeft dit ooit bestaan?.
Kan deze plek zo mooi en koud tegelijk zijn.
Is het toegestaan de mist in te durven zonder te weten waar er zonnestralen vallen?.
Of er licht zou verschijnen of de duisternis, in een twijfel zo groot dat er niks bestand was tegen de warmte of de kou.
Verbrand en bevroren zonder aangename temperatuur.
Dansen met de duivel of met moeder natuur.
Ik haal adem en zucht nog een keer, ik herken iets en vindt een thuis.
Fijn gevoel thuiskomen, warm opgelucht gloeiend met een zacht briesje wind.
Deze ziel herken ik of tenminste het voelt zo.
Of herken ik mezelf in hem? Ik was me aan het bedenken wie zijn pijn het was, de mijne of de zijne?
De energieën tussen ons de brandwonden van de hitte of het hart van ijzer.
Een spiegel zo helder.
Een thuis tussen onze zielen was gevonden alleen de inrichting zou nog moeten worden uitgezocht.
Ik wist dat mijn koffer aan bagage dit keer eindelijk zou worden uitgepakt.
Jou bagage leek een weersverwachting met een verkeerde voorspelling.
Een vallende ster die zijn wens niet deed uitkomen en ruimte maakte voor de andere sterren die wel schitterden in de nacht.
Je ziet dat ik je zie en je een spiegel ben, hetzelfde jij en ik en dat werd hier wij.
Altijd en voor eeuwig verbonden wetende welke fouten er met zekerheid zouden komen, we zouden hier blijven tot het eind thuis en samen.
Door de regen ,langs de wind, naar de zon en het paradijs.
Allebei heel lang op dit moment gewacht, gehoopt en toch gekregen.
Dat een moment zo mooi, zo helder, diep, je raakt, ontvangt en ontroerd.
Was dat moment maar in een kluis gegaan met een dik slot erop dan konden we het nog eens open doen.
En nu is het niets meer dan een stoffige wind , 2 vreemdelingen met wat herinneringen.
Een moment in je geheugen gegrift hoe ongelofelijk mooi de liefde was, hoe bijzonder het aanvoelde, nooit eerder gezien.
Al moest de liefde hier nog beginnen het moment was er al.
Dit zou iets moois worden.
Dat een moment in je leven je voor eeuwig heimwee geeft, verlangend naar een ziel hetzelfde als jou.
Als het onmogelijk is de spiegel te gebruiken en er helder door te kijken,
maar breekt in duizend stukjes, breekt je hart.
Momenten van innige eenheid , naar vechten tegen de waarheid.
Verwarrend hoe een thuis zo veel logeerplekken werd.
Hoe ik terug kijk en besef dat alle momenten samen , ons ten boven gingen.
Een reis die al snel verkeerde afslagen maakte en een wervel storm met zich meebracht.
Hoe de pijn overheerste en gesust werd met de liefde die er altijd zou zijn.
Hoe ver je ook verdwaalde,
De weg naar huis vinden deed je wel.
Gek genoeg zijn al die momenten nog steeds hetzelfde , ik voel ze als je aan me denkt.
Ik heb je willen helen, en gezien wat er bij mij nog gebroken is.
Als het echt is zal het je branden, gedoofd maar nooit meer weggaan.
Als een sluier om je heen, zoekend in de lucht, waar ben je nou?
Misschien wel op dezelfde plek ,misschien gaat het beter.
Zonder jou voel ik me verloren en met jou een soldaat die vecht om gezien te worden.
Dat je me zag was duidelijk maar het deed je niets.
Deze momenten verscheuren mijn ziel.
Deze momenten in huis waren geluk makend, buitenshuis een oorlogsveld, er werd er maar 1 gewond en dat was ik.
Hoe snel je een moment kon laten verdwijnen, net geloofd, net vertrouwd.
Alsof het er nooit was geweest, een vergissing.
Als ik ga slapen zie ik jou, dromen niet even mooi maar aanwezig.
Een glinstering van je mooie bruine ogen in wie ik de weg vond.
Daar was je weer, voor heel even, even dichtbij, bijna tastbaar.
Een zoete droom die bitter smaakt.
Hoe konden al deze momenten verdwijnen zo snel als ze gekomen waren.
Een moment van stilstaan doe ik bij jou als ik aan jou denk.
Ik koester alle momenten , en hoop dat als je ooit in de spiegel kijk, mijn weerspiegeling ziet.