Kijk, er zijn dagen dat het ongeloof vermeerdert
en de aarde stil, te stil, want de tedere handen
van ouders hebben een gewelf gebouwd, het
is voor jaren denken zij, een broodburcht, een
felgekleurde tempel van verwachting.
Maar nu de contouren verkleinen tot poppenhuis
brekend barst het welhaast uit zijn voegen.
En je wordt uitgeperst. Uit die mond van
verlangen, uit het kielzog van adem en jeugd.
Het omkeerpunt lijkt op de donkere vlek die
zomaar opdoemt, je klapwiekend volgt. Is
dit de naam voor turbulentie, dat onstuimige
waaien, de duizelingwekkende drijfkracht
die onder de huid raast?
Ik vat alles samen in een rugzak.
Ongewapend plak ik mijn eerste vleugels vast.
Met toegeknepen ogen
ontstaat de wereld onder mij.
Ik vlieg.
© Helma Michielsen, 2017