Trein

het maanlicht glanst de bielzen als
de strepen op haar arm
de verre noodkreet van de overgang huivert haar

nu
bril afzetten
liggen gaan
de scherpe geur van ijzer
van het spoor waarop ze gaat

de dood dient zich zacht zoemend aan

morgen bij het eerste licht
zal zij worden gezien
nu legt de nacht zich bij haar neer
een vos trekt aan haar mouw