Je zou nooit zo worden maar werd het wel.
Heeft nooit wellicht een tweede betekenis,
namelijk ooit, en zo ja, wist je altijd al,
dat je onderweg was naar een station,
waar we beiden zeiden niet te willen zijn,
of kwam het als een verrassing,
wist je niet dat je zat in deze trein?
Ik neig naar het eerste, je wist het altijd,
genadig naar je intellect, niet naar je eerlijkheid,
of zelfkennis, hoe moet ik dat weten.
Ik sta nog steeds hier en de afstand is groot,
onoverbrugbaar, want ik hield me wel,
aan wat we destijds samen,
of blijkbaar ik alleen besloot.
Het is oké, ik ben niet boos, als je maar bent waar je wilt zijn,
en ik snap dat niks is voor altijd,
maar waarvoor was je al die tijd toch zo bang,
mocht ik jouw hart niet zien of voelen,
dat je alleen plaatsnam achter dat glas,
terwijl misschien, ja heel misschien,
ik had kunnen zitten op een van de stoelen.