Zo nu en dan hoor ik iets
over het verleden
van mijn vader die heeft als kind
verschrikkelijk geleden.
Voor mij als kind was mijn vader
steeds een groot gemis
maar ik begrijp nu telkens meer
waarom hij is zoals hij is.
Moeite met het tonen van liefde en verdriet.
Denkend dat het mij sterk zou maken
toonde hij mij heel veel niet.
Maar nu hij ouder wordt en ook wat zachter
valt soms bij hem het masker weg
en toont het kind erachter.
Hij wordt steeds meer een held
als ik hoor wat hij heeft doorstaan
dat al die ellende hem niet heeft geveld
dat hij sterkte vond om door te gaan.
Hij pantserde zichzelf en de weg, die hij
voor broers en zussen wilde banen.
Hij was het kind dat niet mocht huilen
dus huil ik nu, voor hem, zijn tranen.
© <auteur geanonimiseerd>, 2024