U bent hier

Tot de dood ons scheidt

Ik herinner me niet meer
hoe aarde vlak kan zijn
en bomen bevroren,
hoe paden langs elkaar lopen.

Ik herinner me niet meer
hoe het bos beeft
als de grond geen stem heeft,
hoe zelfs de nachtegaal zweeg.

Ik herinner me geen grijs meer,
alleen een gouden siddering
door het koren en dat toen
mijn lichaam ogen kreeg.

© Judith Omtzigt, 2019