Tevergeefs trachten lakens een leegte te vullen die jij ooit bewoonde.
De bouwstenen van een huis gewoonweg vergeten.
Verlaten tasten vingertoppen naar een bron van warmte.
De kachel van een huis voor nu en voor altijd weggelaten.
Uitgedroogde lippen tuiten in een oase van herinneringen.
De tuin van een huis helemaal uitgedroogd.
Ingeburgerde geuren tafelen met onbekende geluiden.
Ingekleurde paden vergezellen zwart-witte vlaktes.
Naast me liggen enkel nog de stukjes van een vergeten thuis.
Gelukkig nam je niet alles mee, toen je vertrok.
© nepenthe, 2018