U bent hier

Tijd is een vergankelijk wezen

Het is het verlies van gewichtigheid
in absentie, iedere emotie.
Het zijn allemaal kleine dingen;
zo kortstondig en licht ontvlambaar.

Als tijd wordt geboren en stopt met ons,
voor wie laten we dan nog sporen na?
Alles wat in tijd bestaat,
is alles wat in tijd vergaat.

Waar gaat tijd heen als het stopt?
Een stille wijzer op een gebroken klok,
wanneer de hand voorgoed ontspant
en het hart zijn laatste hartslag klopt.

Alle zijn is tijd, maar
wat ben ik nog als het stopt?
Zonder zuurstof brandt het niet;
een tijdloos stukje stof.
Welke stof is tijdloos,
als zelfs tijd vergaat?
Als er niemand meer is die kan zien
dat er niemand meer bestaat.

Welke tijd is stofloos?
Opa en oma zijn niet meer,
ook Vincent ben ik kwijtgeraakt.
Alles wat in tijd bestaat,
is alles wat in tijd vergaat.

Waar gaat tijd heen als het stopt?
Het bestaat in dat wat eindig is.
In dagen zoals tijd verstrijkt
zijn we statisch doof voor eindigheid.
Ik mis mijn vroeger, ik mis mijn lief.
Laat mij weer iets echts voelen, alsjeblieft.
Waar gaat tijd heen als het stopt?
Zonder zuurstof brandt het niet.

Zonder zuurstof brandt het niet.
Wat laat ik los, wat houd ik vast?
Wie ben ik tot nu geweest?
Was dit wel het branden waard?
In welke tijd en met welke geest?

Spectrale dwaling in het rond,
tijd vergaat en tijd verstomt.
Het harde wordt steeds zachter
als het harde woord verzacht.
Waar gaat tijd heen als het stopt?
In dit gesprek met de laatste nacht:
waar wacht het einde als het op ons wacht?

Alles wat in tijd bestaat,
is alles wat in tijd vergaat.

© <auteur geanonimiseerd>, 2024