Sinds het begonnen is met waaien,
houd ik een maandelijkse wake
bij het ontwaken van de zon.
Er is steeds meer om te herdenken.
Het paard buiten aan het hek
danst korte dressuurtjes. Niet het touw stopt haar,
maar het ontbrekende evenwicht in de wind.
De klap van de val doet kiezels golven.
Deze maand voeg ik het paard toe aan mijn ritueel.
Herdenk de kracht die ze ooit bezat,
zelfs de sterkste benen kunnen breken.
De lucht is van de grond gescheiden door één lijn,
een blik op de horizon gaf het idee ver te kunnen kijken,
maar ook daar houdt de storm huis.
Ik weet dat alles tijdelijk is.
Ik vraag de horizon of ze nog bestaat,
hoe het gaat en of het eng is in het niks.
De horizon zegt heiig
dat ik op haar maar een punt hoef te tekenen,
de weg als omgekeerde V daarheen zal leiden
zodat er weer perspectief verschijnt.