Wij zagen de sterren
een muil van magneten
mijn lief en ik vielen
in de wielende afgrond
al dieper en dieper
een kuil in van leegte
tot het bonzen van golven
ons weer naar beneden
en naar de duinen riep
wij keken elkaar aan
en hebben gezwegen
want dat het steeds weer
maar dat het nooit
dat en meer niet.
© Chania, 2024