Het zal niemand meer verbazen dat woorden kunnen vallen als een hamer op een spijker.
Maar ook stiltes maken knallen die het houtwerk doen bezwijken.
Je kan er niet aan ontsnappen, en toch timmeren we het weg. Woorden als planken met de spijkers die je zegt.
Hoe veel zijn er niet geslagen door de stilte van de kist.
Die geen enkele spreker die dag weg te nemen wist.
Met woorden kan men behangen zelfs in een veel te kleine cel.
Maar stilte hangt in iedere ruimte kleurloos en toch te fel.
Stilte bied geen baken in een veel de dichte mist, Enkel een schippers hel waar wrakken zwijgen, En je hoop maar dat je ze mist.
Maak voor ons de stilte aan het einde van de rit, Niet het wapen dat waarheid vasthoud in zijn bezit.
Geef stilte de ruimte maar zeker niet te veel.
Want de waarheid moet je spreken niet bewaren in het penseel.