Zonder harde suiker wordt leven kalmer, zakt wanhoop weg na wat sjachrijn.
Hoge adem trekt naar aarde, de puist lijkt in verval, de innerlijke criticus valt van zijn gewiekste piëdestal.
Een klaagzang blijkt iedereen te hebben, meer dan even, maar daar doorheen geschreven ontstaat ook tekst zonder pijn.
Nog altijd weet ik niet wat ik worden zal, zoek en graaf ik in de stilte of in lawaai.
Zonder klank wordt de strijd groter, het gekras bloter, een maaltijd, uitwisseling onverteerbaar en mét spraak is het gedeelde onverhoeds leerzaam.
Aanwezig ben ik inmiddels naar men zegt, maar ik zeg zelf: te zacht en onbelegd; het is nog onherkenbaar, dat wat ik zaai.
© Twicedoubleyou, 2018