Hoe een vader en een zoon wandelen
tussen de sporen van voorbije snelheid.
In gedachten schilfers goud rapen en
woorden hersmeden tot metaforen.
Uit een gaatje in hun rugzak sijpelt
tijd. Zoveel zinnen openen zich traag
in dauw- en andere druppels.
Klokken luiden vergeten zwaartekracht
op het ritme van gestapelde stilte.
Plots wordt schoonheid geboren
zoals bij het keilen van kiezels
over rivieren uit de kinderjaren.
Stil wacht eeuwigheid in korrels tijd
die tussen vlindervleugels geperst
over de toppen van de bergen schuren.
Pas als de leegte een plaats heeft
gekregen en de bergen verdwenen,
is de eerste seconde van de eeuwigheid voorbij.
© STABERGH INA, 2019