Mijn moeder lijdt, ze kijkt met bange ogen.
Haar handen tasten in de ledigheid.
Wij trachten haar vol mededogen
nog vast te houden in de tijd.
Ik pak haar hand, ik wil haar steunen.
Zoek naar het lijntje van verbondenheid.
Geen oogcontact, alleen dat angstig kreunen.
Zij lijdt vooral in eenzaamheid.
Ik zie, er is geen houden aan.
Haar afgetobd gezicht, de donkere kringen.
Het gaat bij mij steeds dieper wringen.
Ik zal haar moeten laten gaan.
Dus laat ik los, en alle ongezegde woorden
blijven ongezegd, het is gedaan.
© Elka Le Mair, 2019