Oh spiegel daarzo aan de wand.
Waarom zijn mijn ogen, zwart omrand?
Rood doorlopen en zo leeg.
Niks brengt een sprankel nog teweeg.
Starend kijk je naar me terug.
Gedachten gaan weer, vliegensvlug.
Waarom heb je dat gedaan?
Ben je deze weg begaan?
Schuilend achter een neppe lach.
Nooit eerder dag ik dit zo zag.
Een traan rolt omlaag.
De lach verdwijnt gestaag.
Oh spiegel daarzo aan de wand.
Hoe ben ik hier toch zo beland?
Terugkijkend naar de tijd.
Voel ik al die jaren alleen maar spijt.
Al die dingen die ik mezelf verwijt.
Mijn aandacht aan de verkeerde dingen wijdt.
Waardoor ik telkens weer zo lijd.
Oh spiegel zorg dat ik stop.
Mijn emoties niet altijd maar opkrop.
Altijd alles maar verdrukken.
Gedoemd om te mislukken.
Oh spiegel doe me deze gunst.
Beschouw het als je mooiste kunst.
Laat nog een keer als het kan misschien.
De sprankel in mijn ogen zien.