lucht net zo wit als aarde, samen schijnend mat
lopen wordt iets bedachtzaams;
voor je het weet glijd je uit op andermans aangevroren pad
dus betreed ik waar mogelijk verse vlok,
zorg ik voor profiel onder mijn voeten zodat gedachten kunnen afbreken op adem
toch kort ik de route in, uit angst om mijn zinnen te verliezen
het vijvertje zit dicht, een heel ander gevoel geeft dat
op het bankje, vrij gebleven van voetstap en sporen,
is er duidelijk iets van kalmte te horen
© Twicedoubleyou, 2019