Reddeloos verloren
probeer ik uit alle macht, zacht maar met al mijn kracht
tegen de kolkende stroom op te roeien
mijn slagen lijken weg te vloeien, als inkt op extra zuigend vloeipapier.
Niks meer te zien van al mijn moeite
niks meer te merken, anders dan een kleine rimpeling aan het wateroppervlak
hoe kan het ook, de libelles dansen toch ook zonder moeite, de kikkers kwaken wel uit alle macht.
De sloot is geen zee voor mij, te dichtbij huis, te zwaar de golven,
bedolven
voelt men zich thuis.
© Simone de Maat, 2019