slaap blijft weg
het plafond staart me aan
onder m'n dubbele deken die me beschermt
zo goed dat ik niks meer kan
Verleden achter me gelaten
nu de toekomst die me koude rillingen geeft als een ijskoude druppel die net achter je kraag zakt en langzaam over je rug glijd en al je warmte afpakt
het is vaag
in de verte zie ik de zonnestralen tussen de donkere schimmen die mensen lijken
maar het niet zijn
Blijvende schimmen ver weg
niet wetend om te gaan met hun pijn
altijd onwetend zullen blijven
door een verrekijker kijkend naar de toekomst
ik kan niet meer alleen zijn
wil niet meer alleen zijn
zoveel liefde in me
ik voel het tot diep in mijn hart
wil het kwijt wil het geven
maar toch blijf gesloten durf het niet aan
wil niet verlaten worden en weer alleen komen de staan
aftastend afwachtend
zal het me brengen waar ik naar verlang
geduld is een schone zaak want er is genoeg tijd voor de afstand
want afstand kent geen tijd
zoals we nu onderhand wel weten
krijg je alleen van dingen spijt
die je nooit hebt gedaan
hebt ondervonden
of altijd uit de weg bent gegaan