U bent hier

Schuilen

Onder het gewicht van de
stilgevallen
tijd trotseer ik een
spervuur van gedachten.

De meeste suizen
rakelings voorbij,
sommige treffen me
vol: niet meer dan
losse woorden,
scheldwoorden
veelal, of uitbarstingen
van wanhoop, die
diepere
kraters slaan dan
Russische granaten.

Plots
raast een bulderende
draak van ijzer en glas
en beton met ellebogen en
kopstoten over me
heen en komt
sissend tot
stilstand.
Mijn longen scheuren zich
los van hun vliezen,
ribben breken.
Boven het puin dwarrelt
stof als een grijze
tinnitusruis.

De wereld houdt zijn
adem in, schudt dan,
verward, zijn glazen
vleugeltjes.

Ik niet. Muurvast zit ik.

Afgelopen.

© Marc Terreur, 2022