Als parachutisten glijdend naar beneden
door blauwe gaten, regen in de bres
vormen wateraderen op de ramen
zien het einde tegemoet,
want de snelheid
daalt
en daalt,
daalt
dalend tot ze stopt
en roemloos ten onder vertraagd
Haar afdruk, schoonheid op het glas
in de nastralen van de ochtendzon
tot de regen weer, spanning stijgt,
het bloed begint te stromen
Beneden glijden ogen over regels
van de bundel in mijn hand
de betekenis verloren in
schichtig blozende blikken
Sta op met verdriet, dank, de glimlach, de
laatste ontmoeting vaarwel,
meisje Sloterdijk lief
het aderweer een dichter rijker
© Jeroen van Wijk, 2022