Geen gezeur. De donkergrijze stralen
uit dat zij aan de beurt zijn, de karma hebben
die zich kan ontplooien naar het plan.
Ze liggen niet voor niets bovenop. De blauwe
daarentegen passen beter bij de waarschijnlijkste
schoenen. Al doorschijnt daar wel een gat.
Gaatje. In wording. Ziet niemand, zeker weten
doe ik het niet. Had ik maar Van Gogh-groene
als toen die jongen in mijn klas, daarin naadloos
paste, nu vast astronaut is. Of minister af
en toe in elk geval gemist wordt als hij morgen
niet verschijnt. Waarom heb ik die gele nog,
gevuld met regenboogpenselen? Ik raak ze nooit
aan, laat staan dat ik ze draag op een dag
als vandaag. En toch, het zou kunnen, als knusse
tussenpoos. Sterker nog, onder de vlakte
van het katoenen bestaan beïnvloedt hun ligging
de keuze, zonder zelf gekozen te worden. Da’s pas
sterkte. Ze maken me stiekem minder standaard.
Onsaaier. Kleurrijker. Als een schilder in de kunst
in de file naar zijn werk. Ik ben eruit. De gele leg ik
op de misschienstapel. Nu eerst een onderbroek.