U bent hier

Portret

Tussen al die duizend blikken,
voor of achter mij gericht,
zag ik een hinderlijk directe
die stand hield en me bijbleef.

Ik schetste er een dam omheen
-deze stormram was zo verwaten-.
Ik liet kassen gatend gapen.
Toch trok mijn kwast mij mee,

stortte zich op bol en iris,
goudgele spikkels tintelend
rondom het nachtblauw zwart
van de pupil mijn hand die trilde

en ik liet de kijkers lachen.
Later sliepen ze of waren dicht.
Was ook wel klaar met dat gezicht,
stapelde en begon een ander.

© Suzan Lamot, 2023