Ik zag laatst op het journaal,
een politiek debat.
En vooruit, ’t was een slap verhaal,
maar slapend rijk worden, dat lijkt me ook wel wat.
Daar zaten vertegenwoordigers van ons land,
te knikkebollen en te gapen.
Ik zweer ik zag zelfs een onverlaat,
daar heerlijk zitten slapen.
En nu is men in Den Haag verbolgen,
dat Nederlanders morren over gevolgen.
Van het beleid aldaar besloten,
dat wij onze beurzen houden gesloten.
We hebben het toch goed, is hun moraal,
om vervolgens hier en daar wat af te romen.
Van AOW tot ‘t inkomen van Jan Modaal,
en slapen verder in hun dromen.
Ze konkelen en blijven draaien,
zelf zakken vullen en maar graaien.
Maar eens komt de dag, dan zegt ons land stop,
weg met die politieke top.
Dan verzetten wij ons met hand en tand,
tegen ’t beleid in Nederland.
Dan komt de dag dat het volk weer gaat regeren,
dan laten wij ons niet langer meer negeren.
Dan zetten wij politiek Den Haag fijn aan de kant,
met een one-way ticket naar ’t buitenland.
Dan zullen ze daar eens flink gaan merken,
dat je ook in de politiek zal moeten werken.
Dat ze niet beter zijn dan de rest,
dan is Nederland weer op zijn best.
Of je nou autoch bent of allochtoon,
iedereen zal moeten werken voor zijn loon.
Want zelfs de koning met zijn kroon,
zie ik harder werken voor zijn troon.
Nederland, niet langer het braafste kindje uit de klas,
maar gewoon een land, en krap bij kas.
We zeggen stop tegen elke donatie,
zo werken we aan de regeneratie.
Helaas is mijn leeftijd van 85 jaar,
niet ideaal als zijnde verkiesbaar.
Maar mijn hoop is gevestigd, nog niet zo recent,
op mijn achterkleindochter, die u nu nog niet kent,
maar later zeer zeker bekwaam en welbekend,
als uw eerste vrouwelijke Minister-President.