mijn stiefmoeder baart weer een bastaardkind
dat ze door het turbulente leven sluist
teder aankijkt, verzorgt - al wordt hij verguisd
hij hoopt dat ze geen onwaarheden verzint
uit een blok essenhout moet hij gesneden zijn
licht gekloofd, wel met een stralend gezicht
ze voelt dat het hout goed in haar handen ligt
de rimpels bij de ogen plaatst ze haarfijn
soms zit de ruwheid van de es haar in de weg
waardoor hij niet zo wordt zoals ze wenst
en waar ze al die tijd naar heeft gestreefd
hij is naast zijn plek geboren, pure pech
in zijn geest is hij stokkerig en begrensd
hij mist de wind die door zijn takken weeft
© Wijnmoetroodzijn, 2024
