het is maar een flits en of ik recht in de lens van de camera wil kijken alsof daar een vlindertje op zou zitten met een strak gezicht zodat mijn gelaat binnen de randen van het tweedimensionale beeld zou passen en de beambten mij zouden herkennen mocht ik ooit in mijn leven nog de landsgrenzen willen passeren of anderszins mij in welke vorm dan ook moeten identificeren en ja ik sta daar nu strak te kijken terwijl ik liever met een cappuccino in een lunchroom zou willen zitten met een roomsoes desnoods een appeltaart of een aardbeiengebakje met een toefje slagroom erop als het klaar is krijg ik een mapje met foto’s van mij in achtvoud waarbij ik achtvoudig strak wordt aangekeken door iemand die helemaal niet gefotografeerd wilde worden maar die liever in een lunchroom zou hebben gezeten met een cappuccino en een roomsoes desnoods een appeltaart of een aardbeiengebakje met een toefje slagroom erop maar nu is het te laat voor dergelijke uitspannerijen want de lunchroom zojuist gesloten zwerf ik over donkere straten met acht pasfoto’s van mezelf in de binnenkant van mijn zware zwarte winterjas jas
© François van Vloten, 2021