Een jonge journalist
ging naar zijn oudtante heen.
Hij schreef over het klimaat
vond haar een waar fenomeen.
Hij arriveerde bij haar huisje
aan een afgelegen laan.
Het was klein en krakend
alsof de tijd was blijven staan.
Op radio, telefoon en lampen na
geen enkel elektrisch apparaat.
Tevreden huisdieren voor de kachel
voor gasten aandacht, lekkernijen paraat.
Ergens moest een moestuin zijn
getuige een kelder vol ‘weck’.
Het erf een geregisseerde wildernis
voor vogels en insecten een hemelse plek.
Hij wist hoe vroeger werd gedacht
aan vooroordelen geen gebrek.
Men noemde haar bijzonder
een sloddervos of domweg gek.
“Tante, u bent slimmer dan men denkt
u loopt niet achter maar juist vooruit.
Nu blijkt dat we de aarde schaden
is men toe aan een ander geluid.
Kom, vertel me uw filosofie
van hoe u leeft en hoe dat moet.
Dan krijgt u eindelijk erkenning
voor hoe goed u alles doet.”
“Ik heb weinig te vertellen”
ze keek hem vriendelijk aan.
“Ik probeer gewoon met al wat leeft
zuinig om te gaan.
Ik hoef geen gelijk te krijgen
of in het middelpunt te staan.
En ik ben allang gevonden
door hen die me zagen staan.”
Hij vertrok zonder een verhaal
vandaag geen journalistieke hit.
Ze was eenvoudigweg te puur
voor ‘be good and tell it’.