Eenzaamheid is van alle tijden,
een klein gebaar kan je al verblijden.
De vraag die je krijgt:
“Hoe gaat het met je vandaag?”
Het ligt aan de toon in die ene vraag.
Of het oprecht is of een net gebaar,
was het altijd dat eerste maar…
Alleen verwachten ze een ‘ja goed’,
en lopen automatisch al door.
Totdat er een ander antwoord,
doordringt in hun oor.
Wie stopt er dan? Om te luisteren naar je verhaal.
Spreek je dan wel dezelfde taal?
Een korte "nee, niet goed.”
Zegt toch al genoeg?
Dat is het antwoord op je vraag,
dat is toch wat je vroeg?
Maar weinig mensen zeggen zo snel en echt,
Wat het is, waar je zelf mee worstelt en voor vecht.
Behalve als oprecht de vraag komt en ze kijken je aan,
en ineens laat je al je tranen gaan.
Ze stromen, de druppels op je huid.
Maar daarna weet je, je komt er weer uit.
Want nu is er iemand waarbij je even jezelf kan zijn.
Jezelf uiten, wat is dat fijn.
Hier snakte je naar, een luisterend oor.
Iets minder zwaar, is het hierdoor.
Zorgen delen, scheelt een heleboel.
En daardoor nu een minder zwaar gevoel.
“Bedankt dat je even wilde luisteren”, zeg je maar meteen.
En er gaat een sprankje geluk door je heen.
Die ene vraag, zoveel waard.
Al gaat dat wel met oprechtheid gepaard.
© <auteur geanonimiseerd>, 2024