Een verzachtende zoektocht
In de grotten van mijn hersenkrocht
Een kwabpuzzelaar
Een inzichtverzamelaar
Als ik wijsheid over mezelf vergaar
Meer en meer, ik ben nooit klaar
Ik speur in de holen en krotten
Waar oud zeer ligt te rotten
Trauma’s en pijnen
Zullen niet verdwijnen
Tot ik ze aan het licht breng
Ookal is dat doodeng
Hoe dieper ik graaf in die gaten
Besef ik me hoe vol ze zaten
Vol verdriet verdronken
Waar het verleden in is gezonken
Ik haal ze omhoog om te helen
Om de wonden te strelen
Zodat ik ze mag delen
Voor de genezing van velen
Velen in mij, want jij bent mij
En ik ben wij
Jouw pijn is de mijne ook
Ons meer van ellende is waarin ik dook
Dat is van ons samen
Nog voordat we in dit leven kwamen
Meer dan ieder individu opzich alleen
Samen vormen we, één
Dus als jij jouw gegrien als sleutel durft te zien
Dan komen we er wel, misschien
Duik dieper en dieper tot je bij de kern bent
Die kern waar je steeds voor bent weggerend
Raak die aan en sterf even kort
Zodat je getransformeerd wordt
Dat dodelijke moment in de ogen gekeken
Niet de angst ontweken
Zul je nooit meer vergeten
Als de dag dat je alles mocht weten