soms zet ik de muziek op die ik luisterde
toen ik nog gelukkig was,
dan hoop ik door dezelfde tonen gedragen
te worden naar de plek waar de kleuren zijn
zoals ze ooit over mij schenen
gevoelstemperatuur: warm geel
en zacht vermiljoen, ook bij regen
niet perse de plastic soep ontkennend
eerder gelovend dat er een oplossing komt
dat mensen die kittens verdrinken niet echt bestaan
en ik me niet schaam als ik iets stoms heb gezegd
maar het kan weglachen
en dat het dan ook echt is
dat weglachen
zag ik de kleuren wel zo helder
toen, of zijn zij het die zijn veranderd
en sleur ik nu de voormalige soundtrack
van de lichtheid mee het ondergrondse in
waar lachen meer een formaliteit is
dan een onderbuikgevoel
eenmaal gespeeld in de eindeloosheid
resten felle klanken en teksten
in alle onschuld ineens zo scherp
heus onwerkelijk dat die herinneringen
bij mij horen, maar ja,
ook de stilte stelt de tranen niet gerust